Η ναγκινάτα είναι ένα ιαπωνικό όπλο που αποτελείται από μια λεπίδα τοποθετημένη στην άκρη μιας ράβδου. Η τέχνη της έχει περάσει από γενιά σε γενιά από την χρήση της στα πεδία των μαχών της μεσαιωνική Ιαπωνίας έως και σήμερα μέσω της μελέτης κάποιων κλασσικών πολεμικών ιαπωνικών συστημάτων που διασώζονται και της αθλητικής της εκδοχής, της αταράσι ναγκινάτα (νέα ναγκινάτα). Η ναγκινάτα είναι και για έναν επιπλέον λόγο μοναδική μιας και τους τρεις τελευταίους αιώνες η παράδοση της έχει διατηρηθεί κυρίως από γυναίκες.
Ιστορικά είναι δύσκολο να προσδιοριστεί πότε εμφανίστηκε η ναγκινάτα για πρώτη φορά. Ως όνομα κάνει την εμφάνιση της στο Κοτζίκι (μυθιστορικό βιβλίο του 712) και χρησιμοποιήθηκε απο πολεμιστές μοναχούς κατά την διάρκεια της περιόδου Νάρα. Αργότερα εμφανίζεται σε έργα ζωγραφικής σκηνών κατά την εξέγερση Τένγκιο, το 936 μ.χ. Η χρήση της στα πεδία των μαχών καταγράφεται το 1086 για πρώτη φορά. Κατά την διάρκεια του Πολέμου Γκενπεϊ (1180-1185), ο ρόλος της στα πεδία των μαχών αναβαθμίστηκε, δεδομένου ότι η χρήση της είχε αποδειχθεί πολύ αποτελεσματική εναντίων του ιππικού, που επίσης είχε αποκτήσει κεντρικό ρόλο. Η ευρεία υιοθέτηση της ναγκινάτα ως όπλο μάχης ανάγκασε την εισαγωγή των περικνημίδων ως τμήμα της ιαπωνικής πανοπλίας. Ωστόσο απο το 1543 με την εισαγωγή των τουφεκιών στην Ιαπωνία, η ναγκινάτα ασκείται κυρίως απο μοναχούς και γυναίκες.
Κατά την περίοδο Έντο, η ναγκινάτα είχε σχεδόν
αποσυρθεί απο την μάχη, ενώ έγινε όπλο στο οποίο εκπαιδεύονταν οι γυναίκες, με
σκοπό να αναπτύξουν τις αρετές της αρμονίας, της πειθαρχίας, της αγνότητας και
της ισορροπίας. Η άσκηση της επίσης ανέπτυσσε την εθιμοτυπία, το στυλ και την
προσωπικότητα των εκπαιδευομένων. Επιπλέον, αναπτύχθηκε η μόδα, όπου οι
οικογένειες των ευγενών πολεμιστών τοποθετούσαν ναγκινάτα σε εμφανή σημεία,
όπως στις εισόδους των σπιτιών τους. Η ναγκινάτα έκανε την εμφάνιση της σε
παρελάσεις, ενώ θεωρούταν κατάλληλο δώρο στις νύφες.
Με τον εκσυγχρονισμό της χώρας μετά την
Παλινόρθωση Μεϊτζί, η άσκηση στην ναγκινάτα εστιάστηκε στην ανάπτυξη της
διανόησης και στην ενδυνάμωση του σώματος. Κατά τη διάρκεια της περιόδου Σόουα,
η άσκηση της ναγκινάτα έγινε ένα μέρος του δημόσιου σχολικού προγράμματος.
Όταν έγινε άρση της περιστολής της δημόσιας
άσκησης των πολεμικών τεχνών στην μεταπολεμική Ιαπωνία, μια νέα σύγχρονη
αθλητική πολεμική τέχνη αναπτύχθηκε υπό την ονομασία Αταράσι Ναγκινάτα, χρησιμοποιώντας τη μακρά ιστορία και τις
παραδόσεις του όπλου.
Το 1955 ιδρύθηκε η Πανιαπωνική Ομοσπονδία Ναγκινάτα. Στα 1990 ιδρύθηκε η Διεθνής Ομοσπονδία Ναγκινάτα. Στην
Ελλάδα η άσκηση της Αταράσι Ναγκινάτα καλλιεργείται υπό την Ελληνική Ομοσπονδία Κέντο Ιάιντο Ναγκινάτα
(ΕΟΚΙΝ).