Κατά τη διάρκεια της περιόδου Μεϊτζί, οι τεχνικές μάχης με ξιφολόγχη ενοποιήθηκαν σε ένα σύστημα που ονομάζεται τζούκεν τζούτσου και άρχισαν να διδάσκονται στη στρατιωτική Ακαδημία Τογιάμα του Τόκιο.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η άσκηση στην ξιφολόγχη απαγορεύτηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις κατοχής, αλλά αργότερα αναβίωσε στη σύγχρονη μορφή του αθλήματος τζουκέντο. Η Ιαπωνική Ομοσπονδία Ερασιτεχνικού Τζουκέντο ιδρύθηκε το 1952, ενώ το 1956 ακολούθησε η ίδρυση της Πανιαπωνικής Ομοσπονδίας Τζουκέντο.
Στην άσκηση χρησιμοποιείται το
μοκούτζου, ένα ξύλινο αντίγραφο τουφεκιού, με την μορφή φορμών (κάτα), άσκησης
σε ζεύγη και αγώνων. Οι τρεις κύριοι στόχοι είναι η καρδιά, ο λαιμός και η κάτω
αριστερή πλευρά του αντιπάλου.
Υπό την Πανιαπωνική Ομοσπονδία
Τζουκέντο καλλιεργείται και η πολεμική τέχνη του Τανκέντο (ο
δρόμος του κοντού ξίφους).